Gdy ktoś się wypowiada nie powinniśmy mu przerywać. To niegrzeczne i lekceważące. Jeśli takie przerywanie się powtarza jest w bardzo złym tonie, świadczy o braku kultury ( a tak często ma to niestety miejsce w telewizyjnych dyskusjach). Należy poczekać do końca wypowiedzi. Musimy tu panować nad sobą, nad swoimi emocjami i chęcią natychmiastowego zabrania głosu.

W niektórych przypadkach, ale naprawdę wyjątkowych, zasadnych i usprawiedliwionych kontekstem, możemy „wejść komuś w słowo” lub zmusić go do zakończenia wypowiedzi.

Te wyjątkowe przypadki podzielić można na trzy grupy:

1. Gdy posiadamy informację ważną dla osoby właśnie się wypowiadającego, informację, która miałaby wpływ na charakter tej wypowiedzi (np. ktoś opowiada nam, że jeśli x zrobiłby doktorat to zmieniłoby to sytuację na wydziale; wtrącamy: „O ile wiem obronił on doktorat wczoraj”).

2. Gdy musimy właśnie koniecznie coś zrobić (np. ktoś nam o czymś opowiada będąc w naszym mieszkaniu, a my mu przerywamy i mówimy: „Przepraszam ciebie, ale dziecko wychodzi i musze mu coś powiedzieć”).

3. Gdy dana wypowiedź jest za długa, co pociąga za sobą jakieś wyjątkowo negatywne skutki (np. Pan X odpowiada po wykładzie publicznym na pytanie, a organizator mówi: „A „Teraz ostatnie krótkie pytanie, bo za 5 minut nasz wykładowca musi już w być w drodze na dworzec”, ktoś zaś zadając pytanie zaczyna o czymś szczegółowo opowiadać i mówi już kilka minut).