Każdy zaglądający na te stronę ma „jakieś” pojęcie co to jest savoir- vivre. Jednak nie wszyscy dokładnie rozumieją czym on jest dlaczego istnieje oraz jak korzystać z jego podstawowych zasad.

Wybierając się do wykwintnej restauracji z ważną dla siebie osobą człowiek dorosły chcący zaimponować tej osobie będzie studiował wszystkie podręczniki dostępne na rynku mówiące o zachowaniu w takowej restauracji.
Co o savoir – vivre wiedzą uczniowie? Dokładnie tyle ile podpowiadają im dostępne źródła – telewizja potrafiąca tylko komentować zachowanie polityków, a nie kształtować pokolenie młodych, wykształconych ludzi którzy oprócz wiedzy będą mogli wnieść do społeczeństwa kulturę osobistą, pozwalającą na bezkonfliktowe przeżycie swojego życia. Przyszły sprzedawca hamburgerów w budce na dworcu może powiedzieć że savoir- vivre to: nikomu nie potrzebne zasady których przestrzegają tylko starsze panie noszące spódnice do kostek i stare przedwojenne buty, potrafiące tylko krytykować młodzież oraz narzekać na bolące stawy i kości.

Czy młody człowiek może traktować savoir- vivre poważnie? Zapewne nie, dopóki sam nie zobaczy jak traktowane są osoby kulturalne, dobrze ułożone, miłe przez osoby doświadczone życiowo. W filmach i książkach możemy się spotkać z scenami kiedy do domu wraca syn ze szkoły i na nowo przedstawione mu są osoby które znał w przeszłości , a których nie widział całe lata. Rodzice organizują przyjecie dla syna, a potencjalne teściowe rozmawiają między sobą na temat jego zachowania, wiedzy, zainteresowań i podróży jakie on odbył, porównując która z przedstawionych mu przyszłych narzeczonych będzie do niego najbardziej pasowała. Jeśli dany mężczyzna jest w dodatku przystojny, majętny i szarmancki zainteresowanie wzrasta.

Czy młodzież może wnosić do społeczeństwa kulturę osobistą przyswojoną w domu i jednocześnie przeżyć swoja młodość beztrosko?

To pytanie kieruję do pana doktora Stanisława Krajskiego.

Autorka jest uczennicą gimnazjum.